◄●► BAJKI NIE BAJKI - POCZYTAJ BO WARTO ♥

Chciałem spotkać Różę. Ogłosiłem wszystkim w mieście, że czekam na wszystkie Róże miasta. Przyszły cztery.
Pierwsza o starych, zmęczonych dłoniach i o twarzy pooranej jak ziemia popękana w czas suszy. Gdy zapytałem, czy zna Małego Księcia, odpowiedziała, że trochę źle słyszy. Była śmieszna w swej głuchocie. Cóż wiek ma swoje prawa.
Druga ubrana w czarną suknię na pytanie o Małego Księcia mówiła o Staszku, który zginął niedawno w kopalni. Zapatrzona w jakiś punkt poza moim mieszkaniem mówiła w obłędzie o Staszku, który już nigdy nie wróci.
Trzecia była w zwiewnej, kwiecistej sukience. Na pytanie o Małego Księcia powiedziała, że owszem był to bohater książki z jej lat szkolnych, ale nic więcej nie może powiedzieć oprócz tego, że lubi tę książkę.
Czwarta była piękna, dobra i poważna. Słysząc moje pytanie o Małego Księcia uśmiechnęła się lekko, jeszcze bardziej spoważniały jej oczy i zaszkliły za szybą łez.
„On jest tak daleko. Może mu tam zimno albo jest sam i boi się nocy”. To była prawdziwa Różą!
Ucałowałem ją i przekazałem pozdrowienia od tego niespokojnego oblubieńca – Małego Księcia. Była uradowana i klaskała w dłonie, a później z radością wróciła w orszaku codziennych Róż do swojej przerwanej pracy. Pochylona nad igłą cerowała zimowe skarpety Małego Księcia. I wciąż czekała na niego. Kochana…

– "Bajki nie bajki" –

Mały Książę, śpij! Widzę jak już oczy kleją Ci się do snu. Chciałabym, abyś pod powiekami pozostawił mój obraz. Proszę. Zaśnij z NASZYM światem. Zamknij go szczelnie swoimi pięknymi powiekami, uwięź, niech się nic z niego nie ulotni, nie zatraci. Ja też spróbuję go – choć w części – zamknąć i przechować przez tę noc. Niech trwa w nas. Gdy jutro obudzisz się, nie otwieraj zbyt szybko powiek, aby nic z tego, co wczoraj ocaliłeś nie umknęło, nie zginęło. Otwórz oczy, powoli, ostrożnie, wpuść słońce do naszego świata, niech rozświetla, niech wypełnia go jasnością. Ty kochasz najjaśniejszą miłością. Wierzę, że jest ona jak słonce: ciepła i jasna, obecna wszędzie i dla wszystkich. I ja uczę się tak kochać. Niech nasza miłość osusza ludziom łzy, ogrzewa stare dłonie i sparaliżowane nogi, niech rozświetla oczy niewidomym, niech będzie dla wielu. Dzielmy się z innymi naszą miłością.

Mały Książę, schyl swoją głowę do poduszki i zaśnij. Odpoczywaj, kochany, niech jutro Twoje serce obudzi się nowe i silne. A teraz niech śpi to, które z tak wieloma jest „za pan brat”, niech śpi Twoje serce, które jest jedno z moim. Dobranoc!

Śnij o najwspanialszej jawie…

– "Bajki nie bajki" –

Nadzieja pozwala zerwać kartki z kalendarza, te niby dobre i najlepsze, cisnąć je bezmyślnie w kosz, bo i tak przed nami jest jutro... Nadzieja pozwala z odwagą ująć klamkę drzwi jeszcze nie otwartych. Nadzieja posyła w przyszłość bez obawy to, co trudne, za wielkie, bolesne...

Nadzieje otwiera oczy, które chętnie przymykamy, aby tuż pod powiekami utrwalić najukochańsze pejzaże, twarze, sytuacje...

Nadzieja wyrzuca ręce w przód i rozpychając ławice mgły dobija się do nowych krajobrazów, do promieni słońca, do początków nowego świata...

Nadzieja pozwala wierzyć i miłować. Nadzieja obejmuje umysł człowieka spokojnymi rękami i całuje jego serce. Jest czułą matką naszych dni...

Nadzieja...!

– "Bajki nie bajki" –

Niedowierzanie biega ze zniecierpliwieniem po kilka razy do tych samych miejsc, po stokroć sprawdza, czy aby naprawdę...

Klękam po raz dziesiąty na tym samym skrawku wyschłej ziemi, aby wpatrywać się usilnie w jej popękania. Czy naprawdę nie wyrasta jeszcze ma róża? Czy naprawdę muszę czekać aż do wiosny? Czy jest sens? Czy aby ta ziemia naprawdę kryje ziarno?

Z niedowierzaniem spoglądam na opatulone słomą obcięte krzewy. Gdzieś w tych sterczących łodygach drzemie kwiat, jej kwiat, róży...

Pośród tych na wpół zeschłych, sklejonych zamkniętymi powiekami kory, łodyg zakwitnie kiedyś jej twarz... Czy naprawdę?

Niedowierzanie wkrada się we mnie, przecieka do najgłębszych warstw myśli, nasiąkam nimi jak gąbka...

Zamieniam się w ogromny pytajnik, który pętlą zawisa nad moim dotychczasowym życiem...

Różo, zakwitniesz?...

– "Bajki nie bajki" –

Pamiętał dokładnie, że na legowisku było ich więcej.

Wtedy przed zimą często opowiadali sobie, że po długim śnie obudzą się razem. Razem będą polować, wybierać miód pszczołom, magazynować pożywienie. Długo, bardzo długo mówili o swej gromadzie, w której będzie wesoło i radośnie, dostatnio i dobrze. Przy tych rozmowach i marzeniach o wiośnie zastał ich sen. Długi, zimowy.

Gdy miś przebudził się z niego, nikogo już obok nie było. Wychudły, z brzydką sierścią, głodny nie wiedział, co począć. Najbardziej bolało go odejście bliskich. Przecież jedyną radością była myśl, że na wiosnę będą razem. Zimowe sny pełne były wspólnych igraszek, niedźwiedzich wybryków.

Choć silny i dla wielu bardzo groźny, szedł smutny i ze strachem poprzez leśny gąszcz. On, który nigdy się nie bał, który zawsze w grupie był najśmielszy, teraz z lękiem patrzył na krzewy i drzewa. Każdy odgłos lasu, każdy trzask łamanej gałęzi, każdy silniejszy podmuch wiatru, powodowały nowy lęk. Liście przybierały olbrzymie wymiary, zdawały się straszyć go swoim ciężarem. Biedny miś w strachu szukał swej gromady, która była jego siłą.

Samotność jest przecież taka bezbronna...

– "Bajki nie bajki" ks. Andrzej Zwoliński –

Ptak nie posiadał domu. Wyrósł już z wieku, gdy w domu rodzinnym jest się "u siebie". Nie zdołał też odnaleźć miejsca i bliskiego towarzysza, by osiadłszy zbudować z serc gorących swój DOM.

Nie rozumiały go inne ptaki, które tak łatwo wiły gniazda i co rok dawały światu nowe, śpiewające pokolenia. Stary ptak nie miał gdzie spocząć, nie miał do kogo powracać, nie miał komu opowiedzieć o swych smutkach i radościach. Tułał się po szerokim świecie, a jego samotność wlokła się za nim jak cień...

Był piękny, słoneczny dzień, gdy ptak przycupnął na płocie okalającym duży ogród i wdał się w rozmowę z różą. Mówiła mu o swej samotności, o tym, jak wiele ptaków przelatuje nad nią, jak wielu zachwyconych przystaje, ale tylko na chwilę, jak wielu pochyla się nad jej płatkami, by nasycić się ich zapachem, ale nie ma nikogo, kto by do niej wracał...

Odtąd codziennie ptak przylatywał do róży i rozmawiali długo o swym domu z dachem szerokim jak niebo nad ich głowami, o oknach otwartych na cały świat, o domu bez ścian...

Ale róża powoli umierała. Codziennie płakała jednym płatkiem swego usychającego kwiatu...

I w końcu zawalił się ich dom - dom ich marzeń i snów, a ptak zapłakany wciąż wraca do róży, która była jego domem...

– "Bajki nie bajki" –

Bogactwo zaćmiło mu wzrok. Widział tylko to, co mógł kupić. Był zachłanny i wszechwładny. Wykupywał od biednych, zmęczonych życiem walące się domy - resztki ich majątku i wysiedlał zrujnowanych, skazując ich na włóczęgę i noce bez dachu nad głową.

Wykupywał lasy, rzeki, nawet wniósł podanie o kupno kawałka nieba, ale przecież trudno było rozdzielić niesforne obłoki, które w ciągłym niepokoju przesuwały się ponad ludzkimi granicami. Jadł owoce z własnych ogrodów, pił wodę ze swoich źródeł, ubierał się u osobistych krawców, czytał własne gazety. W swoim świecie uznawał tylko siebie.

Dopiero pszczoła powiedziała mu prawdę. Powiedziała mu - atakując go swoim dziwacznym bzykaniem - jest świat, który nie należy do jego kapitału...

– "Bajki nie bajki" –

Był sobie wyniosły dąb. Rozrosłe ramiona grubych konarów dumnie obejmowały obłoki, liście melodyjnie kołysały się na wietrze, a on sam szeptał czasem przelatującym ptakom ciekawe historie o tych, którzy byli w jego cieniu.

W swojej wyniosłości był on jednocześnie bardzo otwarty dla wszystkich. Rozchylał gałęzie dla zmęczonych wędrownych ptaków, cieniem obejmował każdego, kto szukał u niego schronienia.

Był jednak ciekawy swej mocy i swej siły. Wiedział, że gdzieś są burze. Co prawda do tej pory omijały go, ale ptaki mówiły trwożliwie o ich potędze. Dąb jednak nie wierzył. Był pewny swej siły nawet wtedy, gdy groźne odgłosy nadchodzącej burzy nakazywały pochylić w pokorze głowę i spokojnie przeczekać. Szedł burzy naprzeciw, by przekonać ją o swojej sile i by sprawdzić samego siebie.

Groźnie i straszliwie wyglądała potyczka dębu z burzą. Zmagania trwały długo. Burza zaatakowała go silnym wichrem, który wyrwał z ciała dębu liście. Ich zieleń uleciała w żałosnym płaczu i krzyku ptaków. Ale dąb stał niewzruszony. Burza poczęła szarpać jego gołe ciało gwałtownymi podmuchami. które łamały gałęzie, w trzasku i huku próbowały nagiąć dumną głowę dębu, by się pokłonił, by spokorniał. Nie pomogło odarcie go z liści, ani połamanie jego rąk. Wyniosły dąb uparcie i dumnie patrzył rozszalałej nawałnicy prosto w oczy.

Wreszcie burza jednym błyskiem, rozdarciem nieba i głośnym hukiem ugodziła dąb piorunem. Dąb pękł. Jego pień rozwarł się w zdziwieniu jak usta wystraszonego dziecka. Dumne ciało dębu przewaliło się z hukiem i spoczęło całując ziemię w cichości i pokorze. Groźna burza z histerycznym śmiechu odeszła w inne strony, głośno opowiadając wszystkim o upokorzeniu najsilniejszego drzewa.

Dąb zmienił się, ale nie zginął. Odebrano mu liście, połamano gałęzie, rozdarto boleśnie pień, lecz pozostały korzenie. Rozpoczęła się długa i mozolna praca odbudowy. Korzenie żyły i pracowały. Z wiosną zakwitły pierwsze pędy i co roku coraz większy dąb zbierał wokół siebie wielu. Dużo mówił o sobie i uczył, że trzeba niekiedy schylić głowę i być mniejszym - by przetrwać. Rósł dumny, mądrzejszy, silniejszy i NOWY... odporny na dziejowe burze.

– "Bajki nie bajki" –

Świat, w którym żył, był wyjątkowo wysoko, wysoko "strzelał". Ambitne były wszystkie jego zamierzenia, każda jego myśl kołowała w chmurach.

Nie lubił przeciętnych. Gdy ludzie wokół troszczyli się o codzienną strawę, o jutrzejszy ranek, o sen spokojny, jego nie było z nimi. Nie chciał dzielić z ludźmi ich małości i szarości. Wmawiał sobie, że jego cel jest wyższy i ważniejszy. Coraz mniej ludzi ze zmęczonymi oczami i rękami opuszczonymi w bezsile słuchało jego górnych słów. Zaczęły ich denerwować. Oczy piekły od łez i ręce krwawiły od mozolnej pracy, a on usiłował malować świat słowem, koloryzował go długimi i pięknymi zdaniami.

Nie rozumieli jego słów, a on nie rozumiał ich tęsknot. Postawił pewnego dnia na jedną kartę: niech wybierają między jego idealnym światem a marnym konkretem.

Kiedy poszybował swoją myślą w górne światy, jakież było jego zdziwienie, gdy stwierdził, że jest sam... Wstydząc się, do tej pory, nie chce powrócić stamtąd na ziemię...

– "Bajki nie bajki" –