Jesień

Jestem cichym szeptem swoich własnych myśli...
Z moich marzeń życie chciałabym swe wyśnić...
Ciepły promień słońca jest jak moje serce...
Pragnie kochać szczerze i dać jak najwięcej...
Jestem lekkim wiatrem, czasem nieba tęczą...
Wlewam w każde serce radość coraz większą...
Chcę odsunąć smutek i dać ukojenie
W trudnych chwilach spełnić kolejne marzenie...
Jestem ranną rosą nad piękną naturą
Otulam swym sercem każdą chmurę burą
Delikatnie płynąc po powierzchni życia
Odkrywam na nowo koloryty bycia...
Jestem błogą ciszą, daleką od świata
Z nadzieją patrzącą na kolejne lata
Czasem bywam burzą, piorunem złocistym
Pragnę znaleźć spokój, odsunąć złe myśli...
Jestem cząstką ziemi, szukającą drogi
Bezpiecznego życia, bez najmniejszej trwogi...
Odrzucam samotność, łapię chwilę błogą
Ale zawsze jestem i zostanę sobą...

Serdecznie Witam

Na ziemi jesień wietrzna konary drzew pochyla. Perełki chmur po niebie jak na różańcu goni. W ogrodach Twoich oczu kołyszą się motyle, w pasiekach ust Twych słodkich rój miodowo-złoty dzwoni. Już spłonął po zagrodach rumieniec jarzębiny i dzwonki kulek srebrnych nie toczą nad przełęczą, ale gdy moje oczy ku Twoim oczom skłonię - dzwonkami, jarzębiną, jesienne dnie me dźwięczą. Panienko moja dobra, która na czoło ciche pieszczotą dłonie zsyłasz jak ptaki najłaskawsze, najsmutniejszemu z ptaków, co w moich piersiach bije, w ogrody oczu pozwól zabłąkać się na zawsze.

Sercem pozdrawiam -

jolenta.t