Bitwa pod Rorke's Drift.jpg

W styczniu 1879 r. angielskie grupy kolonialne wtargnęły z Natalu do królestwa Zulusów Cetshwayos. W bitwie pod Isandhlwaną stoczonej dnia 22 stycznia 1879 r. Brytyjczycy ponieśli olbrzymią klęskę tracąc w masakrze 1300 ludzi. Część oddziałów zuluskich, które nie ruszyły do bitwy pod Isandlhwana, składające się z żonatych, doświadczonych wojowników pod wodzą induna Zibhebhu kaMaphitha miały obejść miejsce toczącej się bitwy i odciąć Brytyjczykom drogę do małej stacji misyjnej Rorke's Drift. Były to pułki uThulwana, uDlobo, iNdlondlo i iNdluyengw. Doszły do rzeczki Manzimnyama po drodze rozbijając pojedyncze grupki uciekinierów z bitwy. W czasie jednej z takich potyczek Zibhebhy kaMaphitha został ranny i dowodzenie przejął młodszy brat króla Cetshwayo, Dabulamanzi kaMpande, wódz agresywny, żądny sławy i nieostrożny, jak też niedoświadczony w dowodzeniu. Postanowił sforsować rzekę Buffalo, splądrować przygraniczne tereny i zająć stację Rorke's Drift, z małym garnizonem i dużymi zapasami, co było złamaniem rozkazu króla, który zabroniła ataku na terytorium brytyjskiego Natalu[1]. Dowódcą sił brytyjskich w stacji Rorke's Drift był mjr Henry Spalding, który jednak przed atakiem wyjechał do miejscowości Helpmekaar, aby wyjaśnić sprawę opóźnienia przybycia posiłków, o które wnioskował. Przed odjazdem wyznaczył na dowódcę por. saperów Johna Rouse Merriot Charda.
Tego samego dnia (22 stycznia) pod Rorke's Drift podeszły pierwsze oddziały Zulusów z pułku iNdluyengwe liczące ok. 600 ludzi. Ich atak został jednak dość łatwo odparty. Ok. godz. 15:00 przybyły pozostałe siły Zulusów i stacja została ponownie zaatakowana, tym razem przez grupę 4.000 wojowników zuluskich z okrzykiem wojennym "Usuthu!" na ustach. Wtedy któryś z brytyjskich żołnierzy miał krzyknąć "Nadchodzą! Czarni jak smoła i gęści jak trawa". Nieliczni Zulusi uzbrojeni byli w broń palną, nie posiadali jednak odpowiedniego przeszkolenia strzeleckiego. Większość jednak posiadała wielkie włócznie bojowe (isihlangu). Ich barwa zdradzała przynależność do danego regimentu.
Stacja misyjna obsadzona była siłami 139 żołnierzy (częściowo chorymi lub członkami korpusu inżynieryjnego). Brytyjczykami dowodzili porucznicy Chard i Bromhead. Po trwającej 10 godzin walce Zulusi stracili 550 wojowników, po czym się wycofali. Straty brytyjskie wyniosły 17 zabitych i 15 rannych.