Download: blotnia lesna.jpg
Bardzo rzadko spotykana w Polsce.
Gatunek wyjątkowo cenny i atrakcyjny do jesiennych
zestawień kolorystycznych, wyróżniający się w grupie
innych, kolorowych jesienią drzew i krzewów.
Zalecany do parków, szczególnie nad ciekami
wodnymi, stawami i na tereny podmokłe. Ze względu
na wąską koronę, bywa sadzone przy ulicach.
Uprawiane jako drzewo ozdobne, rośnie powoli,
dorasta po 20 latach uprawy około 10 metrów,
najwyżej kilkanaście.
Młode drzewa mają regularną stożkowatą koronę,
prosty pień i charakterystyczne poziomo rozpostarte
gałęzie.
W starszym wieku korona staje się zaokrąglona,
a gałęzie malowniczo przewisają.
Liście błotni rozwijają się wiosną - późno, mają
7-15 cm długości. Latem są ciemnozielone i lśniące,
jesienią przyjmują spektakularne jaskrawe kolory:
dominują różne odcienie czerwonego, w miejscach
ocienionych bywają pomarańczowe i żółte.
W maju i czerwcu błotnie kwitną - małe i niepozorne
kwiatki zebrane są w główkowate kwiatostany, bardzo
nektarodajne. Pozyskany z nich miód jest podobno
najlepszy, wyątkowo smaczny i aromatyczny.
Owoce to pestkowce dojrzewające we IX,
ciemnogranatowe, zebrane są zwykle po 2-3 na
długich, zwisających szypułkach.
Warunki uprawy:
Gatunek mrozoodporny (-29 °C). Błotnie najbardziej
lubią gleby wilgotne a nawet mokre, doskonale czują
się nad wodą. Można sadzić błotnie również na
glebach suchych, jednak w takich warunkach będą
rosły bardzo powoli i pozostaną drzewkami
kilkumetrowymi.
Wymagają miejsc słonecznych lub półcienistych, gleb
żyznych. Ze względu na głęboki, palowy system
korzeniowy drzewo trudne do przesadzania, dlatego
warto wybrać dla niego od razu odpowiednie miejsce
w ogrodzie. Gleba powinna być żyzna, kwaśna, na
glebach wapiennych błotnie rosną źle.